بخشی از گفتگوی روزنامه رسالت با حضرت علامه حسن زاده آملی در تاریخ 1373/7/24
سوال: دوست داریم بدانیم روزها چه کار مى‏ کنید؟ آیا مى ‏توانید کارهایى که بطور روزانه انجام مى ‏دهید برایمان بگویید؟ چه چیزى الآن بیشترین وقت شما را اشغال مى‏ کند؟ در حقیقت مردم مى‏ خواهند بدانند چه چیزى ذهن یک فیلسوف، عارف، حکیم، فقیه، ریاضى‏دان، ادیب و ... را در این 66 سالگى (سال 1373) به خود مشغول داشته است؟
جواب: بنده از حسن نیّت و بزرگوارى و تشویق و دانش‏ پرورى شما تشکر مى‏ کنم. و واقع و حقیقت امر این است که در شوق‏ و ذوق به تحصیل علوم و معارف در غزلى گفته ‏ام:

منم آن تشنه ی دانش، که گر دانش شود آتش

مرا اندر دل آتش، همی باشد نشیمن ها 

 من که از شش سالگى به مکتب رفته ‏ام، تاکنون ندیم من، کتاب و معشوق من استاد و درس و کار من، بحث و تدریس و تصنیف است، ذلک فضل الله یؤتیه من یشاء.
استادم آیة اللّه علّامه شعرانى رضوان الله علیه درباره این کمترین ترقیم فرموده است:
و بلوته منذ عشرین سنة بل اکثر فلم أرفیه ما یشینه و یؤخذ علیه إلا الجدّ و الاجتهاد، فجمع من علوم الدین جمیع ما یجب أن یعلمه علماء الدین، و لم أره مرة واحدة یتأنّف من علم ...
یعنى: بیش از بیست سال او را آزمودم و در او جز جدّ و جهد به تحصیل علوم چیزى نیافتم و ندیدم، و همه علومى را که باید دانشمند دینى بداند گرد آورده است. و ندیدم که یکبار از علمى خوددارى کند و روگردان باشد و بیزارى بجوید ...
در اینجا خاطره‏ اى را که از حضرت استاد شعرانى دارم به عرض برسانم، و آن این‏که روزى به من فرمود: «مبادا به سرنوشت ابن اعلم مبتلا شوى». گویند که ابن اعلم ریاضى‏ دان منجّم معروف معاصر عضد الدوله دیلمى از کثرت کار و کوشش در تحصیل و تصنیف علوم و فنون، خستگى و ملال دماغى بدو روى آورد بگونه ‏اى که وقتى او را دیدند با آن همه عشق و علاقه ‏اش به کتاب، کتاب هایش‏ را یکجا جمع کرده مى‏خواهد آتش بزند؛ لذا مرحوم استاد از روى مطایبه به بنده فرمود کارى نکنى که به سرنوشت ابن اعلم دچار شوى.

منبع: هزار و یک کلمه، جلد 2، صفحه 490