غزل ای دوست علامه حسن زاده آملی
دارم هوس وصالت ای دوست / دائـم منـم و خیالت ای دوسـت
ایـن مرغ زجــال هــا رهـیــده / افتاده عجب به جالت ای دوست
رنـدی چـو مـرا بـدیـد این حال / گفتا که خوشا به حالت ای دوست
در چـال فتــاده ای ولیــکــن / پـرواز دهـنـد وبالت ای دوست
پــرواز بـرون ز حــد احـصــا / آنی چو هزار سالت ای دوست
دیــده به امیــد ایـن نویــدش / دارم به ره نوالـت ای دوسـت
در خـواب روم مـگـر که بیـنم / باچشم دگر جمالت ای دوست
در وصف تو هرکه را که دیدم / مات توبدست ولالت ای دوست
ای آنکه مجــره هست و بیضا / تصویر زخط وخالت ای دوست
ای آنــکه زمیـن وآسـمان ها / ظلی بود از ظلالت ای دوست
ای نــور روان ودیــدگــانــم / هرگز نبود ظلالت ای دوست
در آیــنــه دل حــســن نــه / عکس رخ بی مثالت ای دوست
