حسین بن منصور حلاج، عارف بزرگ ایرانی قرن سوم هجری، در سال ۲۴۴ هجری به دنیا آمد و وفاتش در ۲۴ ذیقعده سال ۳۰۹ واقع شد. در حکایت است که از او پرسیدند عشق چیست؟ گفت: امروز بینی و فردا و پس فردا، آنروز بکشتند، دیگر روز بسوختند و سوم روزش به باد بردادند.
از جناب حلاج آثار زیادی به جای مانده که یکی از این آثار، دیوان اشعار ایشان می باشد که میتوانید این کتاب را از وبلاگ قاصدون دریافت کنید.
دانلود دیوان اشعار حسین منصور حلاج pdf:
بود مرد تمامی آن که از تنها نشد تنها
به تنهایی بود تنها و با تنها بود تنها
دیوان اشعار علامه حسن زاده آملی
توضیح:
مصرع اول: تنهای اول جمع است و تنهای دوم مفرد.
مصرع دوم: تنهای اول مفرد و تنهای دوم و سوم جمع و تنهای چهارم مفرد است.
معنای شعر:
مرد تمام آن نیست که از با تن ها بودن تنها باشد، زیرا که باید با جمعیت و اجتماع باشد و نیازمند به معیشت و زندگی در بین همه است، بلکه فرد تمام کسی است که به تنهایی همه است و در عین حالی که با همه است بی همه است و خودش با تنها تنها و یکی است.
در ادامه روند معرفی و ارائه کتب بزرگان، کتاب دیوان شعری را در خدمت شما قرار داده ایم.
این کتاب، دیوان فرزانه دوران، عارف سخن سنج شیرین بیان، بلبل گلزار عشق و قدس، سر حلقه اهل صفا و انس، شیفته شهود جمال لم یزلی، محو تجلیات نامتناهی، عالم ربانی حکیم محیی الدین مهدی الهی قمشه ای است.
این دیوان ارزشمند حاوی سه بخش نغمه الهی، نغمه حسینی و نغمه عشاق است.
هم اکنون میتوانید این کتاب را در 785 صفحه با کیفیت مناسب و فرمت pdf دریافت کنید:
شعری بی نظیر از حضرت علامه حسن زاده آملی در مدخ و منقبت حضرت خاتم انبیا صلی الله علیه و آله که بدون نقطه است:
محمود مسلم ملائک
امّار مطاع در ممالک
هم سالک و هم سلوک و مسلوک
او مالک و ماسواه مملوک
هر حکم که داد هر دل آگاه
سر لوحه حکم اسم الله
اسمی که در او دوای هر درد
اسمی که روای مرئه و مرد
اسمی که مراد آدم آمد
اسمی که سرود عالم آمد
سوداگر اگر در او دل آسود
سودا همه سود دارد و سود
مر همدم کردگار عالم
کی هول و هراس دارد و همّ
دل در حرم مطهر او
گل گردد و هم معطّر او
هر دل که ولای وصل دارد
همواره هوای وصل دارد
موسی که هوای طور دارد
کی دل سر وصل حور دارد
ای وای مر آدم هوس را
دل داده کام سگ مگس را
در وصل صمد رسد رصدگر
در اسم احد رود سراسر
درگاه سحر مراد سالک
دادار دهد علی مسالک
لوح دل آملی اوّاه
دارد صور ملائک الله
ار نباشد سوز دل را چه سودى داشتن
بهر امید ثمر باید شجر را کاشتن
سینه مى باید بود گنجینه اسرار حق
ور نه انبانى در او اوهام را انباشتن
نور دانش بینش ذاتست و تو گرد آورى
آنچه را در عاقبت مى بایدش بگذاشتن
مردمى چبود بنزد مردم دانا سرشت
پرچم علم و عمل را بى ریا افراشتن
خر دلى شر را به خیر محض چون دارى روا
بدگمانى را چرا در کار حق انگاشتن
مهر مهرویان حسن را دین و آیین است و بس
کفر باشد مهر مهرویان ز دل برداشتن
ماه رمضان آمد، نور دل و جان آمد
نور دل و جان آمد، ماه رمضان آمد
به به رم (1) از آن آمد، یکسر همه دیوان را
یکسز همه دیوان را، به به رم از آن آمد
نیروی روان آمد، مر سالک صادق را
مر سالک صادق را، نیروی روان آمد
عاشق به فغان آمد، از شوق سحرخیزی
از شوق سحرخیزی، عاشق به فغان آمد
از سوی جنان آمد، آن را که دلت خواهد
آن را که دلت خواهد، از سوی جنان آمد
چون بند گران آمد، بر گردن محرومان
بر گردن محرومان، چون بند گران آمد
از عالم جان آمد، قرآن کریم این مه
قرآن کریم این مه، از عالم جان آمد
سعدان (2) به قران آمد، از قدرش و قرآنش
از قدرش و قرآنش، سعدان به قران آمد
در مهد امان آمد، زین مه حسن نجمش
زین مه حسن نجمش، در مهد امان آمد
پی نوشتها: 1. رم: نفرت / 2. سعدان: دو ستاره مشتری و زهره
منبع: دیوان اشعار علامه حسن زاده آملی، غزل مهد امان، 23 شعبان 1388 قمری، 24 آبان 1347 شمسی
من چه دانم که چرا از تو جدا افتادم؟
نیک نزدیک بدم، دور چرا افتادم؟
چه گنه کرد دلم کز تو چنین دور افتاد؟
من چه کردم که ز وصل تو جدا افتادم؟
جرمم این دان که ز جان دوست ترت میدارم
از پی دوستی تو به بلا افتادم
حاصل ما زغم عشق تو نه بجز خون جگر
من بیچاره بعشق تو کجا افتادم؟
پایمردى کن و از روى کرم دستم گیر
که بشد کار من از دست و ز پا افتادم
تا چه کردم؟ چه گنه بود؟ چه افتاد؟ چه شد؟
چه خطا رفت که در رنج و عنا افتادم؟
چند نالم ز عراقى؟ چه کند بیچاره؟
که درین واقعه بد ز قضا افتادم
منبع: کلیات فخر الدین عراقى؛ صفحه 231
