پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود :
بدرستیکه خداوند عزّوجّل چون روز اوّل ماه شعبان می شود امر می کند به درهای بهشت پس باز می شود و امر می کند درخت طوبی را، پس نزدیک می کند شاخه های خود را براین دنیا.
آنگاه ندا می کند منادی پروردگار عزّوجلّ ای بندگان خدا این شاخه های درخت طوبی است پس در آویزید به او که بلند کند شما را بسوی بهشت و این شاخه های درخت زقوم است بترسید از او که شما به سوی جهنم هدایت نکند.
رسول خدا ـ صلّی اللّه علیه و اله ـ فرمود: قسم به آنکه مرا به راستی به رسالت مبعوث نموده که هر که فرا گیرد درسی از خیر و نیکی در این روز پس به تحقیق که در آویخته به شاخه ای از شاخه های درخت طوبی پس آن کشاننده است او را بسوی بهشت و هر که فراگیرد دری از شرّ را در امروز پس به تحقیق که در آویخته به شاخه ای از شاخه های درخت زقوم پس آن کشاننده است او را بسوی آتش،. «در این روز هر کس برای خدا نماز مستحبی بجا آورد و هرکه در این روز روزه بدارد و هرکه میان زنی با همسرش، یا پدری با فرزندش، یا خویشاوندان، یا زن و شوهری صلح دهد» خود را به درخت طوبی نزدیک کرده است. «کسی که پریشانی را از بدهکاری که طلبی از او دارد بزداید، یا از طلبش که بر عهده بدهکار است بکاهد و کسی که در حساب خود نظر کند و قرض کهنه ای را بر عهده خود ببیند که طلبکارش از به دست آوردنش مایوس شده، پس آن را به صاحبش برگرداند»، خود را به طوبای بهشتی درآویخته است. طوبی سهم کسی خواهد بود که؛ «یتیمی را سرپرستی نماید و یا سفیهی را از ضربه زدن به آبرو و عرض مؤمنی باز دارد و کسی که قرآن یا قسمتی از آن را بخواند و خدا را یاد کند، نعمت‌هایش را برشمارد و آنگاه شکر خدا نماید.» «کسی که از بیماری عیادت کند و کسی که به پدر و مادر یا یکی از آنها نیکی نماید و آن که پیش از رسیدن روز اول شعبان پدر و مادر خویش را به خشم آورده بود و در این روز خشنودشان کند و نیز هرکه جنازه‌ای را تشییع نماید و در این روز مصیبت زده‌ای را تسلی بخشد و هر کس در این روز چیزی از ابواب خیر را بجا آورد» در زمره کسانی است که در اول شعبان خود را به درخت طوبی بهشتی نزدیک و از «زقوم» جهنمی دور داشته است.
و پراکنده مىکند ابلیس لشکر خود را در اطراف زمین و آفاق آن و مىگوید به ایشان که سعى کنید در کشیدن بعضى از بندگان خدا را به سوى خود در این روز.هر کس تقصیر کند در این روز نماز واجبى خود را و ضایع کند آن را پس به تحقیق که درآویخته از آن درخت به شاخهاى ،و کسى که جدائى اندازد میان شوهرى با زنش یا پدر با فرزندش یا برادر با برادرش یا خویشى با خویشش درآویخته از آن درخت به شاخه اى و....
آنگاه رسول خدا ـ صلّی اللّه علیه و اله ـ لحظاتی نظر خود را به جانب آسمان انداخت و خوشحال و مسرور بود، آنگاه نظر مبارک را به زیر انداخت به سوی زمین، پس پیشانی مبارک را درهم کشید و روی مبارکش ترش شد.
آنگاه رو کرد به اصحاب خود و فرمود: قسم به آن که محمد را به راستی به پیغمبری فرستاده، دیدم به تحقیق درخت طوبی را که بلند می شد و بلند میکرد آنان را که به او آویخته بودند بسوی بهشت و دیدم بعضی از ایشان را که در آویخته بود به یک شاخه از آن و بعضی درآویخته بودند به دو شاخه از آن یا به چند شاخه برحسب فراگرفتن ایشان طاعت را، و بدرستیکه هر آینه می بینم زید بن حارثه را که در آویخته به بیشتر شاخه های آن پس آن شاخه ها بلند می کنند او را به اعلا علیین بهشت پس از این جهت خندیدم و خوشحال شدم. پس نگاه کردم بسوی زمین پس قسم به آنکه مرا به راستی به پیغمبری فرستاد، دیدم درخت زقوم را که پائین می رفت شاخه های او و پائین می برد درآویختگان به خود را به سوی جهنم و دیدم پاره ای از ایشان را درآویخته به شاخه ای و دیدم بعضی از ایشان را که درآویخته اند به دو شاخه یا به چند شاخه برحسب انجام دادن گناهان و بدرستیکه هر آینه می بینم بعضی از منافقین را که درآویخته اند به بیشتر شاخه های او و شاخه های زقوم آنها را فرو می برد به پایین ترین درکات پس از این جهت روی خود را ترش کردم و پیشانی درهم کشیدم.
