عالم ماده آنقدر بزرگ است که در ذهن بشر نمی گنجد! بگذارید از همین سیاره خودمان شروع کنیم:
زمین
با این همه عظمت و اقیانوس ها و دریاها و جنگل ها که مثل تمام اجسام دنیا
از میلیاردها مولکول و اتم تشکیل شده است، در برابر خورشید همچون ذره ای
بیش نیست، در حجمی که خورشید اشغال کرده میتوان یک میلیون کره ی زمین جای
داد! فاصله ی زمین تا خورشید حدود 150 میلیون کیلومتر است، که حدود 8 دقیقه
نوری میشود (یعنی نور برای پیمودن این فاصله، بیش از 8 دقیقه وقت صرف
میکند! و نور در هر ثانیه سیصد هزار کیلومتر را طی میکند). دورترین سیاره
شناخته شده ی منظومه شمسی سیاره ی پلوتو است. نور خورشید برای رسیدن به
پلوتو حدود 10 ساعت در راه است! پس منظومه شمسی هم برای خودش خیلی وسعت
دارد. قطر منظومه ی شمسی (فعلا تا پلوتو) حدودا یک روز نوری است، چیزی در
حدود 25920000000 کیلومتر. اینها همه مجموعه ای است که آن را منظومه شمسی
می نامیم که انواع سیارک ها و دنباله دارها و... در آن وجود دارند.
نزدیکترین
ستاره به ما (بعد از خورشید)، آلفا قنطورس است که حدود 4/3 سال نوری با
زمین فاصله دارد که معادل 40124160000000 کیلومتر میشود! منظومه ی شمسی،
خود عضوی کوچک از یک مجموعه ی بسیار عظیم تر به نام کهکشان راه شیری است.
راه شیری شامل صدها میلیارد ستاره است که خورشید یکی از آنهاست.پس کهکشان
راه شیری به تنهایی از قوه ی ادراک ما خارج است. و عجیب تر آن که در جهان
میلیاردها کهکشان (مثل راه شیری) وجود دارد که هرکدام میلیاردها ستاره
دارند و همه ی این کهکشانها به فاصله ی بیلیونها سال نوری در کیهان پراکنده
شده اند!!!
و این ها همه همین عالم ماده هستند.
