گویند جناب بایزید بسطامی(1) در جمعی فرمود: «من از خدا داراترم». همه او را سرزنش کرده و طرد کردند ، اما او محکم ایستاده و همین ادعا را تکرار می کرد. از او توضیح خواستند.
گفت: خدا من را دارد و من خدا را. آیا من داراتر از خدا نیستم؟!
الهی گرچه درویشم ولی داراتر از من کیست، که تو دارایی منی؟ (2)
پی نوشت:
1. از عارفان نامی اواخر قرن دوم و قرن سوم هجری و بنا بر برخی روایات، از اصحاب امام جعفر صادق علیه السلام
2. الهی نامه حضرت علامه حسن زاده
واقعه ای بسیار زیبا از ملاقات علامه حسن زاده با امام رضا علیه السلام و القاء حقیقت علم
(به نقل از خود حضرت علامه):
"در عنفوان جوانى و آغاز درس زندگانى که در مسجد جامع آمل سرگرم به صرف و تهجد عزمى راسخ و ارادتى ثابت داشتم ؛ در رؤیاى مبارک سحرى به ارض اقدس رضوى تشرف حاصل کردم و به زیادت جمال دل آراى ولى الله اعظم ، ثامن الحجج ، على بن موسى الرضا - علیه و على آبائه و ابنائه آلاف التحیه و الثناء - نائل شدم .
در آن لیله مبارکه قبل از آن که به حضور باهر النور امام (علیه السلام ) مشرف شوم ، مرا به مسجدى بردند که در آن مزار حبیبى از احباء الله بود و من فرمودند: در کنار این تربت دو رکعت نماز حاجت بخوان و حاجت بخواه که بر آورده است ، من از روى عشق و علاقه مفرطى که به علم داشتم نماز خواندم و از خداوند سبحان علم خواستم .
سپس به پیشگاه والاى امام هشتم ، سلطان دین رضا - روحى لتربه الفداء، و خاک درش تاج سرم - رسیدم و عرض ادب نمودم ، بدون اینکه سخنى بگویم ، امام که آگاه به سر من بود و اشتیاق و التهاب و تشنگى مرا براى تحصیل آب حیات علم مى دانست فرمود: نزدیک بیا!
نزدیک رفتم و چشم به روى امام گشودم ، دیدم آب دهانش را جمع کرد و بر لب آورد و به من اشارت فرمود که : بنوش ، امام خم شد و من زبانم را در آوردم و با تمام حرص و ولع از کوثر دهانش آن آب حیات را بوسیدم و در همان حال به قلبم خطور کرد که امیرالمؤمنین على (علیه السلام ) فرمود: پیغمبر اکرم (صلى الله علیه وآله ) آب دهانش را به لبش آورد و من آن را بخوردم که هزار در علم و از هر درس هزار در دیگرى به دوى من گشوده شد.
پس از آن امام (علیه السلام ) طى الارض را عملا به من بنمود، که از آن خواب نوشین شیرین که از هزاران سال بیدارى من بهتر بود به در آمدم ، به آن نوید سحرگاهى امیدوارم که روزى به گفتار حافظ شیرین سخن به ترنم آیم که :
دوش وقـت سحـــر از غصه نجــــاتم دادند وندر آن ظلمـــت شـــب آب حیــــاتم دادند
چه مبارک سحرى بود و چه فرخنده شبى آن شب قـــــدر که این تازه بـــــراتم دادند
منبع: هزار و یک کلمه، جلد1، صفحه 342
گویا حضرت‌عالی به زبان فرانسه نیز مسلط هستید. درست است؟
زبان هر قوم و فرقه‌ای نردبان رسیدن به معارف آن فرقه است. بنده سرنوشت تحصیلی خیلی پرحرفی دارم، در غزلی راجع به خودم گفته‌ام:
منم آن تشنه‌ی دانش که گر دانش شود آتش
مرا اندر دل آتش همی باشد نشیمن ها
اگر مقدورم بود تمام زبانهای دنیا را فرا میگرفتم. ما روی عشق و علاقه به زبان زمان‌مان که "فرانسه" بود و در آن موقع بسیار رایج بود به فراگیری آن پرداختیم. استادمان علامه شعرانی رحمه الله علیه زبان فرانسه‌اش بسیار قوی بود. کتب طبی را که پیش ایشان می‌خواندیم، از جمله " تشریح" به زبان فرانسه بود. همین کتب طبی و کتب ریاضیات و ... باعث شد که ما زبان فرانسه را دنبال کنیم. بنده کتب ارزشمندی به زبان فرانسوی دارم و آنها را مطالعه می‌کنم. اگر دستم می‌رسید و با هزاران اگر دیگر، مایل و علاقه‌مند بودم که دیگر زبان‌ها را نیز فرا بگیرم، و از هیچ علمی و زبانی انزجار ندارم. همان طوری که شیخ الرئیس (ابن سینا) فرمود: افرادی که اعتدال مزاج دارند، انزجار برایشان پیش نمی‌آید. شاکرم خدای سبحان را که بنده نیز چنینم.
منبع: کتاب گفتگو با حضرت علامه حسن زاده آملی
جلوه کند نگار من تازه به تازه نو به نو
دل برد از دیار من تازه به تازه نو به نو
چهره بی مثال او وهله به وهله رو به رو
برده ز من قرار من تازه به تازه نو به نو
زلف گره گشای او حلقه به حلقه مو به و
موجب تار و مار من تازه به تازه نو به نو
عشوه جان شکار او خانه به خانه کو به کو
در صدد شکار من تازه به تازه نو به نو
دشت و چمن چمد چو من لحظه به لحظه دم به دم
ز صنع کردگار من تازه به تازه نو به نو
لشکر بی شمار او دسته به دسته صف به صف
می گذرد کنار من تازه به تازه نو به نو
شکر و ثنای او بود کوچه به کوچه در بدر
شیوه من شعار من تازه به تازه نو به نو
محضر اوستاد من رشته به رشته فن به فن
عزت و افتخار من تازه به تازه نو به نو
دشمن بی خرد برد گونه به گونه پی به پی
سنگدلی به کار من تازه به تازه نو به نو
حُسن حَسَن فروزد از سینه به سینه دل به دل
ز نور هشت و چار من تازه به تازه نو به نو
( "هشت و چار" مشیر به 12 امام معصوم علیهم السلام است)
منبع: دیوان اشعار حضرت علامه حسن زاده آملی
رباید دلبر از تو دل ولی آهسته آهسته
مراد تو شود حاصل ولی آهسته آهسته
سخن دارم ز استادم نخواهد رفت از یادم
که گفتا حل شود مشکل ولی آهسته آهسته
تحمل کن که سنگ
بی بهایی در دل کوهی
شود لعل بسی قابل ولی آهسته آهسته
هر چه پخته تر شوى، از خامان نپخته تر شنوى.
منبع: هزار و یک نکته، حضرت علامه حسن زاده آملی،نکته 526
شیخ سعد الدین حموى سوار بود و به رودخانه رسید و اسب از آب نمى گذشت، امر کرد که آب را تیره ساختند و به گل آلوده کردند و اسب در حال بگذشت. فرمود:
تا خود می دید از این وادى عبور نمى توانست کرد. (1)
به قول جناب مولوی:
هر قبله ای که بینی بهتر ز خود پرستی
پی نوشت: 1. هزار و یک نکته، نکته 141
خوش آمد باز شهر الله خوش آمد ندای عرشی صوموا تصحوا ؛ خوش آمد همدم شب زنده داران بود در این صدف دُرّ یتیمی فرود آمد به شهر الله قرآن نه قرآن بلکه دیگر مصحف حق مهی گسترده در وی خوان یزدان در این مه میهمانان خدائیم برای خلوت دلداده عشق حسن از ذوق ادراکش سراید 25 شعبان 1348شمسی، دیوان اشعار علامه حسن زاده آملی
برای مردم آگه خوش آمد
ز میر کاروان ره خوش آمد
چو یار مهربان از ره خوش آمد
فروزانتر ز مهر و مه خوش آمد
ز هفتم آسمان به به خوش آمد
در او نازل شده خه خه خوش آمد
ندارد منع این درگه خوش آمد
خدایا این مبارک مه خوش آمد
سر شب تا سحر صد ره خوش آمد
خوش آمد باز شهر الله خوش آمد
